De dikke plaat voor mijn hoofd

Toen ik 35 weken was en net mijn eerste week verlof in ging kreeg ik spit, ik had ontzettend veel gewerkt omdat ik op het moment dat ik zwanger werd ook net voor mijzelf begon als verpleegkundige. En omdat ik in 7 maanden tijd 1200 uur moest werken om in aanmerking te komen voor een verlof uitkering dacht ik dat het daar wel mee te maken kon hebben.

Gelukkig had ik daar maar een week last van want ik kon ontzettend weinig doen en mocht ook niet veel pijnmedicatie meer hebben. Op de een op andere dag was het over. Stelde ik ook geen vragen over 😉 blij dat het over was!

Vanaf 38 weken begon ik steeds meer vocht vast te houden. Mijn buik werd harder en wist niet meer hoe ik moest zitten. Om een beetje in beweging te blijven ging ik een bakkie bij mijn moeder doen die het misschien toch wel een goed idee vond overleg te hebben met de verloskundige omdat ik zo kortademig werd. Dus werd ik die dinsdagmiddag gelijk nog even nagekeken (ctg en urine check) maar er was niks aan de hand. Daarnaast zei mijn verloskundige nog, ‘het zal mij ook niks verbazen als je binnenkort gaat bevallen’. Maar die woorden had ik waarschijnlijk toen niet helemaal opgenomen.

Doordat ik een streptokokken B (GBS) bij mij droeg moest ik in het ziekenhuis bevallen. Tenminste dat werd mij toen verteld dat dit het beste was voor de gezondheid van mijn baby. Mijn eigen verloskundige mocht wel de bevalling doen maar de antibiotica moest iv en dat ging niet thuis. Uiteraard ging ik hierin mee want ik vertrouwde erop dat zij het beste met mij voor hadden. Zij hadden hier de kennis en ervaring.

Woensdagochtend werd ik opeens wakker van een pijnscheut in mijn rug, het was ongeveer 03.00 en het eerste wat ik dacht, shit! Die spit weer! Ik wist niet hoe ik liggen moest en ben maar naar beneden gegaan. Daar met een kruik op de bank gaan zitten en rondjes lopen om de keuken. Paracetamol hielp niet en mocht de extra pijnmedicatie niet meer gebruiken vanwege het termijn dat ik was. Toch maar even de hap gebeld vanwege de aanhoudende pijn en of ik niet iets anders in mocht nemen. Die gaf aan mij toch wel even te willen zien. Met het naar boven lopen om mij aan te gaan kleden werd het erger, toen heb ik Brian maar wakker gemaakt met de vraag of hij mij naar de huisarts wilde rijden omdat het erger werd. Ik was namelijk eigenlijk van plan om zelf even snel heen en weer te rijden en vond het niet nodig hem daarvoor wakker te maken.

De huisarts verdacht mij van nierstenen en wilde mij doorsturen naar de SEH voor verder onderzoek. Toen bedacht ik mij, is er niet een verloskundige in huis die even mee kan kijken anders? Die heeft misschien vaker spit gezien in dit termijn. Of die nierstenen. Dat vond ook de huisarts wel een goed idee en belde naar de afdeling of er tijd was om mee te kijken.

Aangekomen op de afdeling mocht ik naar een kamer en vroeg de verloskundige of zij even naar het hartje mocht luisteren, voelen hoe de baby lag en inwendig onderzoek mocht doen. Ik kon net stil liggen om het bed maar na alles nagelopen te hebben gaf ze aan,

Je hebt geen spit en geen nierstenen je bent aan het bevallen! Je hebt al vier cm ontsluiting.

En geloof het of niet.. Die zag ik niet aankomen! Redelijk beduusd keken Brian en ik elkaar aan en hij zei, dan ga ik de spullen maar halen. En let op.. Nu wordt het helemaal grappig.*sarcasme modus aan* Ik bleek dus constante rug weeën te hebben. Ook daar nog tijdens het onderzoek en ik had verder geen spullen mee want die ging Brian halen. Maar ze stelde wel gelijk voor om mijn vliezen maar te breken want dan zou ik binnen een paar uur mijn baby in mijn armen hebben. Gelukkig handelde ze niet zo snel als dat ze sprak want ik kon nog heel snel zeggen dat dit niet kon omdat ik antibiotica nodig had ivm mijn GBS bacterie. En ik het wel fijn vond dat Brian eerst nog even wat spullen ging halen. Dat vond ze gelukkig ook een goede reden 😉

De Bevalling

Ik werd naar een andere kamer gebracht, een suite, de klaprozen kamer en toen Brian de spullen ging halen en ik ondertussen het infuus kreeg ging ik helemaal aan. De weeën werden steeds minder en ik werd steeds alerter. Ik zat erboven op hoe ze het infuus prikte, de pleister moest twee keer over en ik wilde een bandje eromheen. Niet zo een die zij wilde maar die ik altijd gebruikte bij patiënten. Ik was aan.. Toen dacht ik het dat het kwam omdat ik ook verpleegkundige was en wist hoe het werkte, later kwam ik erachter dat ik helemaal uit mijn vertrouwde bubbel moest komen en voor mijzelf op moest komen. Ik mocht niet wegzakken, ik moest opletten. Nadat zij weg was en ik alleen was kwamen de weeën alweer snel terug, ik begon te trillen en begon mij misselijk te voelen. Ik wilde lopen en net op het moment dat ze weer terug komt, roep ik bekentje!! Mijn lijf werd aan het werk gezet en ik moest spugen, waarop de verpleegkundige zei, Ik ga wel even overleggen met de verloskundige want volgens mij ga je harder dan we denken. Brian was een uur later nog steeds niet terug (wij wonen 10 min van het ziekenhuis en de koffer stond al klaar) dus die belde ik maar even waar hij bleef want die had ik wel nodig hier. Hij was even rustig koffie gaan drinken om het te laten bezinken wat er ging gebeuren. Vond het toen niet zo grappig maar nu kan ik er wel om lachen.

Na mijn antibiotica giften en ook een nieuwe dienstronde wilde de verloskundige weten op hoeveel cm ik zat en ik was zelf ook wel nieuwsgierig, ik zat ondertussen op zo’n 6 cm en denk dat we zo’n vier/vijf uur verder waren. De tijd heb ik niet helemaal meegekregen. Zij stelde voor om mijn vliezen te breken zodat er misschien wat meer snelheid in kwam. Ik had geen idee dat dit nodig was en ook nu ging ik ervanuit dat zij het wel zou weten dus ik ging erin mee. Nu weet ik dat het helemaal niet zo gek was dat het die periode niet zo snel ging. Ik kreeg een infuus, moest wennen aan het idee, ik stond een tijdje helemaal aan. Ben ook nooit meer zo in mijn bubbel geweest vanaf het moment dat ik te horen kreeg dat ik aan het bevallen was en dat ze toen gelijk mijn vliezen wilde breken. Ik voelde dus ergens dat ik wel alert moest zijn maar anderzijds wilde ik ze vertrouwen en deed ik dat ook. Gelijk na het toucheren heeft ze mijn vliezen gebroken en op dat moment zakte het hoofdje tegen een zenuw. Ik kon mijn benen niet meer naar beneden krijgen, zodra ik iets lager ging verging ik van de pijn. Brian heeft toen snel mijn moeder gebeld want die wilde ik er toen wel graag bij hebben. Zij heeft daarna samen met Brian totdat Boet geboren was mijn benen omhoog vastgehouden. Ik kwam namelijk ook nog eens in een weeënstorm terecht nav het breken van de vliezen. De ontsluiting vloog daardoor wel naar 10 cm maar achteraf had ik er liever langer over gedaan dan mij zo ongemakkelijk te voelen.

Toen ik volledige ontsluiting had voelde ik mijn persweeën niet. Ik lag ondertussen ook aan het ctg en de verloskundige gaf aan wanneer ik de wee had zodat ik kon persen. Maar zonder gevoel is dat niet makkelijk kan ik je vertellen, het klopt gewoon niet. Ik had nog even tijd nodig om dat gevoel te krijgen. Ik was ongeveer drie kwartier aan het persen toen ik er bijna was. En door het persen in het niks vond ik dat heel zwaar. Ik had het ook helemaal niet verwacht dat ik nog zo lang moest persen vanaf volledige ontsluiting. Maar dat is helemaal mijn eigen schuld omdat ik mij totaal niet voorbereid had. Toen zag ik dat de verloskundige steriele handschoenen aan ging doen en iets pakte. De havik in mij kwam gelijk weer naar boven en vroeg wat ze ging doen. Ze zei, ik denk dat als je nu nog een kwartier perst dan is je baby hier maar als ik je een knip geef is het nog drie keer persen. Ondertussen waren we een uur verder en was ik moe dus had niet veel meer nodig om de knip te laten zetten.

En idd niet veel later had ik een warm, nat glibberig baby’tje op mijn buik liggen. Waarbij mijn eerste gedachtes ook de hiervoor beschreven zin waren.

Daarna het geluk, de opluchting en blijdschap. Het was er! Een jongen! Onze kleine Boet was geboren. Ik vond het super leuk om niet te weten wat we kregen, was de verassing nog groter.

Nageboorte

De tijd heb ik niet meer helemaal in de gaten gehad maar de navelstreng was volgens mij wel aardig uitgeklopt en werd doorgeknipt door Brian. En eigenlijk gelijk werd er gekeken of de placenta al kwam door een beetje aan de navelstreng te trekken ik mocht iets meepersen maar er gebeurde nog niks. Er werd nog iets harder getrokken en toen trok ze hem al los, maar niet in een geheel. Ze wilde probeerde nog wat op mijn buik te drukken maar begon al wel actief te bloeden. De gynaecoloog werd er gelijk bijgeroepen en kreeg een echo waar te zien was dat er nog een deel achter was gebleven. Boet werd overgedragen aan Brian en ik werd gelijk naar het ok complex gereden. Doordat ik in het ziekenhuis had gewerkt kwam ik op de ok een bekende tegen, wat op dat moment super fijn was om minder angstig onder narcose te gaan. En toen ik wakker werd stond er ook weer een bekende en kon ik mooi onderhandelen dat ik iets sneller opgehaald worden om naar mijn baby toe te gaan. 😉 Aangekomen op mijn kamer zat Brian huid op huid met Boet in de stoel. Het enige wat ik tegen hem had gezegd tav de bevalling was: wanneer ik onverwacht naar ok moet en ik kan daardoor geen huid op huid doen dan moet jij het doen. Daarna mocht ik eindelijk en ook om proberen hem aan te leggen. Ik had al wat melk verloren in de zwangerschap dus er moest wat zijn. Maar hij was nog erg misselijk van waarschijnlijk ook het klem liggen in mijn bekken. Heeft ook een paar keer moeten spugen. Doordat ik een kleine 2 liter bloed was verloren moesten we een dagje langer in het ziekenhuis blijven. En dat vond ik op dat moment ook helemaal niet erg. Kan zeggen dat je je er niet heel erg fit van gaat voelen dus dat alles naar mijn bed toe kwam vond ik niet erg. Aanhappen lukte wel maar het drinken nog niet echt, heeft in de eerste 24 uur denk ik een paar keer paar slokjes gedronken. Maar verder wilde hij nog erg graag slapen. Hij moest ook even goed bijkomen van de reis.

De verloskundige kwam ook nog even langs en vertelde dat ik een afwijking had aan de placenta waardoor hij scheurde. De splitsing van de vaten liepen in het vlies en niet in de placenta zelf en daardoor scheurde hij af. Dit noemen ze velamenteuze insertie. Vervelend dat dit was gebeurt maar komt heel weinig voor dus bij een volgende zwangerschap hoefde er geen extra rekening mee gehouden te worden.

De eerste nacht weet ik nog goed, Brian mocht ook blijven slapen en Boet lag in een bedje naast mij maar ik kon niet stoppen met kijken naar hem. Ik was zo ontzettend moe, of eigenlijk gewoon helemaal naar de kl*te door een nacht overslaan, de bevalling, de narcose, het bloedverlies maar elk geluidje dat hij maakte moest ik kijken. De nachtdienst kwam even kijken en zag dat ik nog wakker was en vertelde dat hij zo aan het kreunen was dat ik niet kon slapen. Zij stelde voor om hem anders heel even mee te nemen zodat ik wat uurtjes kon maken. Drie uur had ik geslapen en toen ik wakker werd en zag dat hij er nog niet was heb ik gebeld of ze hem konden komen brengen. Ik was er wel weer. Smorgens werd er nog bloed geprikt om te kijken hoe mijn hb was en of ik dan eventueel nog een bloedtransfusie moest krijgen. Gelukkig was hij net 5.6 dus konden we naar huis, waar ik toen erg blij mee was.

Eindelijk lekker cocoonen met onze baby thuis!

Uiteindelijk dus wel in het ziekenhuis bevallen mar niet met de verloskundige van mijn praktijk. Hoewel ik die best had kunnen bellen want die was op het moment dat ik thuis beneden zat bij mijn buurvrouw op bezoek die ook zwanger was. En diezelfde ochtend ook bevallen is. Later bleek ze in het ziekenhuis twee deuren verder te liggen.

Wil je meer over mij te weten komen en wat ik mee maak? op mijn instagram account @gayavoormoeders vertel ik meer uit mijn dagelijkse leven.

Nieuwsgierig naar mijn andere blogs?Â