Zwangerschap
Ik zal jullie eerst nog even meenemen naar mijn zwangerschap.
Net als bij Boet was ik ook deze zwangerschap weer snel zwanger en voelde ik mij de eerste 12 weken prima op de misselijkheid na. Ik was weer vol van vertrouwen en er al van overtuigd dat dit een meisje zou zijn. Ergens rond de 12-16 weken hadden we een afspraak bij onze verloskundige praktijk en werd er ook gesproken over de fluxus (nabloeding) die ik bij de eerste bevalling had en de streptokokken B bacterie (GBS) die ik bij mij droeg. Die was op het moment niet aanwezig maar ze gaf aan dat de kans groot was deze er weer of nog te zijn. Daarbij adviseerde ze om met 38 weken in te leiden zodat we (lees zij) voorbereid konden zijn op alles. Je kan je voorstellen dat ik hier erg van schrok en vond het ontzettend jammer zo vroeg al in de zwangerschap hiermee geconfronteerd te worden. Wat ik absoluut niet wilde was een inleiding omdat ik dat linkte met een weeënstorm en die vond ik bij de eerste verschrikkelijk. Ik heb daarom ook bij de afspraak daarna aangegeven dat ik dit al heel onprettig heb ervaren en dat we naar een andere oplossing moeten kijken want ik laat mij niet inleiden. Ik begon heel erg te twijfelen of mijn lijf het misschien niet kon of niet goed gedaan had de eerste keer.
En ook al was het uitgesproken heeft het de hele zwangerschap voor onrust gezorgd. Zo erg dat ik rond een week of 32/33 een soort mental breakdown kreeg. Ik was alleen maar lijstjes aan het maken voor als ik bevallen was, van boodschappenlijstjes, wat we welke dag konden eten, wie er wanneer langs kon komen en hoe de dagen er uit zouden zien en wie er Boet zou opvangen. Dit wanneer ik weer een fluxus zou krijgen of langer in het ziekenhuis moest blijven. Ik wilde to-ta-le controle. En ik kan je vertellen dat heb je niet. Je kan geen controle krijgen over iets wat ongecontroleerd is.
De eerste stap was nu; bij de verloskundige kijken waar ik hulp kon krijgen. Er werd uitgebreid de tijd voor mij genomen en kreeg wat folders mee naar huis om te kijken wat voor hulp het beste bij mij zou passen. Hier heb ik verder geen gebruik van gemaakt omdat het na een aantal dagen wel iets beter leek te gaan. Ik had ook duidelijke afspraken gemaakt omtrent de bevalling. Ze wilde mij een dubbele dosis oxytocine geven na de bevalling ivm de nabloeding maar omdat ik weer graag borstvoeding wilde geven wilde ik er liever 1. Ook omdat ik vond dat deze nabloeding mij was aangedaan door niet de tijd te nemen voor de placenta. Ik vond het geen reden om preventief een dubbele dosis te geven. Eerst 1 blijkt dat het nodig is dan kan er altijd nog een tweede shot. En ik had nog homeopathische tabletten gekregen dus die zou ik dan ook nog innemen.
Richting de uitgerekende datum kreeg ik wel weer meer onrust. Omdat Boet er ‘al’ was met 38 weken zat ik ontzettend te wachten wat mij geen goed deed. Iom de verloskundige zou zij mij strippen bij de volgende afspraak en die stond gepland op 39.3 einde middag. Zowel de verloskundige als de verloskundige in opleiding had het gedaan zodat zij het ook kon proberen. Dan vond ik geen probleem, tijdens mijn opleiding was ik ook altijd blij als iemand het ‘aandurfde’ dat ik het voor het eerst deed dus ik stond daar wel voor open. Een uur later begon het eigenlijk al te rommelen, Boet was die dag toevallig al logeren bij oma dus dit zou goed uitkomen. Brian ondertussen geappt dat hij maar niet te lang moest overwerken omdat ik gestript was en het al begon te rommelen. Maar naarmate de uren verstreken werd het werd minder en ben ik gewoon naar bed gegaan.
To tell or not to tell
Wandelen is een van de dingen die ze aanraden om het een beetje in gang te zetten dus ben die ochtend een flinke stevige wandeling gaan maken. En daarna gingen we nog maar een keer lunchen nu het nog kon. En daar tijdens de lunch begonnen die kleine onregelmatige krampjes weer. Prima te doen allemaal en dacht dit is hetzelfde als gister dat zakt wel weer weg. Thuis ben ik nog even gaan liggen in bed omdat we ook nog visite kregen voor Boet zijn verjaardag. Maar daar leken de krampen al wel wat meer regelmatiger te komen. Net toen ik dat tegen Brian wilde vertellen stond ook de visite voor de deur. Even voor me houden dan maar! Ik de tijd dat ze daar waren werden de krampen wel steeds erger en leken het wel weeën te zijn. Ik kon het nu nog verbloemen door steeds een hap taart te nemen wanneer er een kwam. In de keuken maar even vertellen tegen Brian dat het nu wel echt serieus aan het worden was en dat het tijd was om de visite naar huis te sturen. Nog een grapje hier en daar en toen ik het bijna niet meer hield waren ze net weg. Waarom ik niet gewoon had gezegd dat ik weeën had weet ik ook niet maar op dat moment voelde het fijner dat ze niet wisten wat er aan de hand was.
Gelijk mijn schoonmoeder gebeld om Boet op te halen omdat ik deze keer weer in het ziekenhuis moest bevallen ivm de fluxus de eerste keer. En zodra hij de deur uit was kwam het goed op gang en kon ik ze ook niet meer stil opvangen, ik kon het eindelijk weer laten gaan en de rondjes om de keuken konden weer beginnen. Toen de weeën zeer regelmatig kwamen hebben we de verloskundige gebeld en die kwam even kijken hoe ver ik was. Ik zat op 4/5 cm en zijn gelijk maar richting het ziekenhuis gegaan zodat ik daar weer even rustig kon aarden.
Ongeveer 18.30 was ik in het ziekenhuis en mijn moeder kwam ook daarheen. Ik kreeg een suite toegewezen en dit was precies dezelfde als bij Boet, de klaprozen kamer. Ondertussen had mijn verloskundige gevraagd of ik het goed vond dat de verloskundige in opleiding de bevalling mocht doen onder haar begeleiding want dan zou ze haar ook bellen. Geen probleem! Ik heb continue gestaan, hangend over het bed wiegend met mijn heupen, dit voelde het fijnst. Niet zitten, niet liggen alleen staan. Waarop ik ook nog een moment heb geroepen, ‘help mij alsjeblieft deze pijn herinneren, dit doe ik nooit meer’. En of ik echt geen paracetamolletje mocht voor de pijn.
De hele tijd staan was wel vermoeiend, dus wilde even liggen. Ik heb ongeveer het laatste half uur in bed gelegen om rustig de weeën op te vangen op mijn zij. Tot ik opeens voelde dat ik mijn benen niet meer bij elkaar kon houden. De verloskundige keek en zag dat ik al 10cm ontsluiting had, mijn vliezen waren nog steeds intact zoals ik graag wilde maar werden nu dan wel gebroken. Direct volgde de persweeën die ik de eerste keer zo gemist had. Het ging als vanzelf en 8 minuten later lag er een warm bolletje op mijn buik.
Een meisje!! Ik denk dat ik dit wel 20 keer heb herhaald, ik kon het niet geloven dat ik een jongen en een meisje had.
Er werd daarna rustig de tijd genomen om de navelstreng uit te laten kloppen en om de placenta geboren te laten worden. En ook nu bleek ik weer een placenta te hebben waarbij de vaten in het vlies liepen ipv de placenta.
Ik was zo gelukkig, deze keer was het goed gegaan. Het bloeden werd in de gaten gehouden en Jula kwam aan mijn borst. Ze schreeuwde alles bij elkaar vanaf dat ze was geboren en werd stil bij het aanleggen en heeft gelijk ook super goed gedronken. Ze was binnen het eerste uur al milk drunk. Daarna een paar kleine hechtingen en kwam ook mijn vader langs om haar te bewonderen.
Nageboorte
Twee uur na de bevalling voelde ik bij het rechtop zitten dat er weer wat bloed stroomde en dit alles bij elkaar gemeten zat ik weer boven de liter. Mijn baarmoeder voelde wat afwijkend en de vk heeft mij toen nog een keer gekatheteriseerd, dit bleek niet te helpen dus ging zij de klinisch verloskundige erbij halen. Dit is protocol in het ziekenhuis bij bloedverlies boven een liter. Waarschijnlijk heeft zij haar bijgepraat buiten de kamer want ik kon mij niet herinneren dat er iets overlegd werd met mij op de kamer.
Daarna volgde een ingreep die de rest van mijn leven zou veranderen. Ik zal het nu in deze blog besparen omdat ik wil dat het voor iedereen te lezen is.
Hierdoor moesten wij nog een nachtje blijven en kreeg ik een oxytocine infuus maar gelukkig was nu ook mijn hb de volgende dag weer net hoog genoeg om geen transfusie te hoeven. Hoewel ik nu weer een kleine 2 liter verloren was voelde ik mij wel iets sterker op mijn benen staan dan na de eerste bevalling. Uiteindelijk bleek er een miscommunicatie met mijn eigen verloskundige praktijk te zijn geweest, zij dacht dat ik helemaal geen oxytocine wilde en ik wilde niet standaard een dubbele dosis.
Ik wilde de volgende dag niets liever dan naar huis! Gelukkig stond daar ‘onze’ kraamverzorgster al op ons te wachten. Dezelfde als bij Boet, wat een feest! En de visite van de dag daarvoor keek erg op dat onze dochter zo snel daarna geboren was 😉
Ben je nu ook benieuwd naar de bevalling van Boet? Here you go!
En op @gayavoormoeders lees je meer over mij, mijn ervaringen en de hulp die ik nu bied aan andere moeders!